dissabte, 17 d’octubre del 2009

Recordant Gardel

Tus besos fueron míos...

Hoy pasas a mi lado con fría indiferencia;
tus ojos ni siquiera detienes sobre mí...
Y sin embargo vives unida a mi existencia
y tuyas son las horas mejores que viví.
Fui dueño de tu encanto; tus besos fueron míos,
soñé y calmé mis penas junto a tu corazón.
Tus manos, en mis locos y ardientes desvaríos
pasaron por mi frente como una bendición.

Y yo he perdido por torpe inconstancia
la dulce dicha que tu me trajiste
y no respiro más la fragancia
de tus palabras...¡Y estoy tan triste!
Nada en el mundo mi duelo consuela,
estoy a solas con mi ingratitud.
Se fue contigo, de mi novela,
la última risa de la juventud.

Después se irán borrando, perdida en los reflejos
confusos que el olvido pondrá a mi alrededor,
tu imagen se hará pálida, tu amor estará lejos
y yo erraré por todas las playas del dolor.
Pero hoy que tu recuerdo con encendidos bríos
ocupa enteramente mi pobre corazón,
murmuro amargamente: "¡Tus besos fueron míos...
tus besos de consuelo, tus besos de pasión!".


I realment és el que em passa cada vegada que veig aquesta noia per la facultat, és com un dinar mal digerit, la gola se'm fa menuda i no puc reaccionar i no sé com reaccionar, la veig com va i ve, la miro en la llunyana distància sense dir res, com un mal de cor, per por a que em digui alguna cosa que em faci més desventurat del que ja sóc; perquè del cert sé que ella no vol res amb mi.




Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada